Muzeum Historii w Wandei: w pełnej harmonii z naturą

Szczegółowe informacje

W naturalnym pięknie okolic Loary, pomiędzy Nantes i la Roche-sur-Yon jest położony projekt "Historial de la Vendée". Muzeum o całkowitej powierzchni 5400 m2 mieści głównie sale ekspozycyjne, jak i również inne pomieszczenia dostępne dla zwiedzających, takie jak hol wejściowy, recepcję, sklep, kafeterię oraz taras. Pozostałe pomieszczenia prywatne, przeznaczone na archiwa, dostawy i administrację zostały urządzone w sposób niezależny od codziennych przepływów gości w muzeum.

Dwie główne sale ekspozycyjne o powierzchni 2500 m2 odpowiadają wymaganiom technicznym i funkcjonalnym budowy studia telewizji. Są one połączone w płaszczyźnie o kształcie litery W i przykryte siatką techniczną przeznaczoną do okresowych scenografii. Jedna z nich otwiera się na pejzaż i na rzekę, od strony południowej, druga znajduje się wzdłuż rampy wejściowej. 

Do muzeum wchodzi się od strony północno-wschodniej, a jego skraj jest położony na zboczu wzgórza, blisko rzeki Boulogne. Z południowego brzegu widać całość projektu. Jednak dopiero podchodząc bliżej odkrywa się zadziwiający układ i proporcje elewacji budynku.

Inwestor życzył sobie maksymalnego ograniczenia wpływu na krajobraz otaczający budynek. Muzeum pokrywa wielkie, obsadzone pokrycie dachowe o powierzchni 8000 m2, przyjmujące kształty terenu. 

Konstrukcja i dach

Główne sale, o regularnej konstrukcji, mają wolne powierzchnie o szerokości 20 m i o stałej wolnej wysokości 6 metrów pod stropem technicznym.

Główna konstrukcja dachu składa się z siedmiu trójwymiarowych kratownic ze stali, o różnej szerokości, w odległościach co 10,50 metra od siebie. Konstrukcja wtórna złożona jest z kotwi z rur zastrzałowych, umieszczonych co dwa metry. Wiatrownicę stanowi sieć trójkątów na płaszczyźnie dachu. Dzięki geometrii konstrukcja jest złożona z 30 trójkątów ustawionych na różnych płaszczyznach.

Konstrukcja szkieletowa ze stali łączonej śrubami ma całkowity ciężar 500 ton.

Pokrycie dachowe składa się z stalowych blach perforowanych  od dołu, w systemie typu foamglas (izolacja termiczna) o grubości 10 cm, włożonego pomiędzy dwie warstwy bitumiczne, i wreszcie z ostatniej warstwy – roślinnej - o grubości 15 cm (ziemia i ziemia kompostowa). Nachylenia przekraczają 20%, a grubość warstwy roślinnej waha się od 30 do 60 cm.

Dzięki proporcjom elewacji tej konstrukcji oraz dzięki pokrytym trawą dachom, budynek jawi się jako kolejna łąka w pejzażu.